Doner King. Skąd ta wyjątkowa jakość? Poznaj tajemnice najlepszych produktów

Restauracji Doner King w Nowym Sączu nie trzeba reklamować. Poziom serwowanych u nich posiłków chwalony jest przez wszystkich. Autorskie, wyśmienite sosy, pieczywo najwyższej jakości, zawsze świeże warzywa, czy wyborne kraftowe mięso – te elementu tworzą produkty najwyższej jakości!

Czytaj również: HIT w Nowym Sączu! KRAFTOWE mięsa w ofercie restauracji Doner King

Dzisiaj przybliżymy Wam pieczywo, które serwowane jest w Doner King. Każdy, kto przyjdzie na nowosądecki Rynek stanie przed dylematem, które wybrać. W ofercie są: tortille, pity oraz lawasze. Każdy z tych produktów charakteryzuje wyjątkowość. Warto zaznaczyć, że LAWASZ wpisany jest na liście UNESCO.

Przepysznie zapraszamy!

Doner King
tel: 516 900 910

 

Godziny otwarcia
Pon – Czw 10:00 – 22:00
Pt – Sob 10:00 – 24:00
Niedziela 12:00 – 24:00

 

Rynek 23, 33-300 Nowy Sącz

 

Zamów on-line!

TORTILLA
Do wyboru mamy klasyczną, czyli podobną do tych które można dostać w sklepie, produkowana maszynowo (przemysłowa/handlowa) oraz kraftową – ręcznie robioną z 4 składników: woda, mąka, olej, sól.

Tortilla  w kuchni meksykańskiej, rodzaj płaskiego, okrągłego placka o średnicy od 6 do 30 cm, z masy lub mąki kukurydzianej albo pszennej, stosowanego jako pieczywo i baza do innych potraw.

Meksykańskie i południowoamerykańskie tortille powstają po zagnieceniu masy kukurydzianej mąki z wodą, uformowaniu cienkich placków i pieczeniu ich na specjalnych patelniach. Obecnie większość dostępnych w handlu tortilli jest wytwarzanych maszynowo.

Wynalazek tortilli był oczywiście dziełem potrzeby. Bowiem choć kukurydzy nie brakowało na południowoamerykańskim kontynencie, trudno było ją składować w świeżej postaci. Ziarna najczęściej więc suszono, a potem miażdżono, aby w dowolnym momencie przygotowywać z nich placki.

I choć dziś tortilla, jako danie popularne na całym świecie, produkowana jest przede wszystkim w fabrykach, tradycyjny sposób wyrobu wciąż jest kultywowany, a indiańskie kobiety przekazują sobie jego tajniki z pokolenia na pokolenie. Ziarna kukurydzy moczy się więc w roztworze wapnia i wody, aby usunąć łupiny. Następnie rozdrabnia się je za pomocą kamieni na masę, której konsystencja decyduje o sukcesie procesu. Kulki wielkości piłki golfowej rozgniata się dalej dłońmi na cieniutki placek, który opiekany jest z obu stron na specjalnym glinianym lub żelaznym palenisku zwanym „comal”.

Pszenna tortilla
Jako danie, które podbiło całe współczesne Stany Zjednoczone (jest drugim najczęściej kupowanym produktem mącznym po paczkowanym chlebie), tortilla przeszła oczywiście konieczną drogę ewolucji. Wiązała się one przede wszystkim z globalną popularyzacją pszenicy, która nawet w Meksyku stała się już głównym surowcem do wyrobu płaskich placków. Efekt jest nieco inny – ze względu na zawartość glutenu pszeniczna tortilla jest miększa, bardziej elastyczna i łatwiej daje się kształtować w większe, cieńsze placki. Kukurydziane tortille bywają kruchsze i mają tendencję do łamania się.

LAWASZ
Lawasz to rodzaj pieczywa, przypominającego dawniej bardzo popularny pod strzechami podpłomyk, ale też meksykańską tortillę.

To cienkie, niewyrośnięte placki składające się zazwyczaj z kilku składników – właściwie wystarczy tylko mąka i woda. Lawasz ma postać prostokątnych, pokaźnych rozmiarów płacht, które są dodatkiem właściwie do każdego posiłku ormiańskiego. Zawija się w nie warzywa, ser i oczywiście mięso.

Lawasz pochodzi z Zakaukazia i Wyżyny Armeńskiej – bez problemu można go dziś spotkać w Gruzji, Armenii, Azerbejdżanie, a nawet w Turcji czy w Iranie. Został wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa Unesco i pełni istotną rolę nie tylko w kuchni, ale także w tradycji ormiańskiej.

Pracę nad pieczywem rozpoczyna się od przygotowania ciasta. Znajdujące się w tradycyjnym przepisie na lawasz składniki są niezwykle proste: mąka pszenna, woda i sól. Do tego dodaje się zakwas. Po wyrobieniu i wyrośnięciu ciasto dzieli się na odpowiednie kawałki, następnie wałkuje na grubość ok. 1,5 mm. Tak przygotowane placki nakłada się na specjalną formę i szybkim ruchem przykłada do ścian pieca. Tradycyjny chleb ormiański, potrzebuje bardzo krótkiego czasu pieczenia. Wystarcza mu od trzydziestu sekund do jednej minuty. Świeże pieczywo jest bardzo elastyczne, łatwo można je zawijać.

PITA
Samo słowo pita pochodzi z języka greckiego i oznacza płaski placek, zaś to najprawdopodobniej wywodzi się od starogreckiego słowa pektos oznaczającego solidny. Jednak to nie jedyna nazwa chlebka pita, w krajach arabskich nazywana jest khubz arabi, czyli arabskim chlebem, w Syrii jest to syryjski chleb.

Krótka historia pity. Szacuje się, że płaski chleb przypominający pitę pieczono już 12 tysięcy lat temu. Wiele osób twierdzi, że za jego recepturę odpowiadają mieszkańcy Bliskiego Wschodu. W niektórych źródłach możemy się dowiedzieć, że pita pochodzi właśnie ze starożytnej Syrii. Przepis bardzo szybko rozprzestrzenił się na południową część Europy oraz północną część Afryki, gdzie po dzisiejszy dzień odgrywa bardzo ważną rolę w jadłospisie i tradycyjnej kuchni.

Co miało wpływ na szybkie rozprzestrzenienie się chlebka pita w świecie? Najważniejszymi czynnikami jest prostota jej wykonania (wystarczy zmieszać mąkę, cukier, sól wodę i drożdże), oraz to, że do jej przygotowania nie potrzeba, ani specjalnych narzędzi, ani pieców. Wystarczyło mieć ognisko, nad którym piekło się odpowiednio uformowane placki ciasta.

Jednym z podstawowych składników jest mięso. Wszyscy smakosze chlebka pita, zgadzają się, że podstawa dobrego farszu do niej jest odpowiednio przyprawione i przygotowane mięso, które w większości przypadków jest najważniejszym składnikiem. Jednak, jak przystało na międzynarodowy przysmak, nie powinno zabraknąć w niej także warzyw. Do naturalnego chlebka pita świetnie pasują warzywa takie jak: sałata, pomidor, papryka, cebula, choć wybór dodatków tak naprawdę zależy od nas samych. Każdy powinien odnaleźć połączenie, które mu najbardziej odpowiada.