Koniec 2020 roku, czyli subiektywny przegląd „osiągnięć” prezydenta Handzla [Felieton]

Gdyż zbliża się koniec grudnia, jak co roku powraca moda na wszelkiej maści podsumowania. Aby iść z trendem, pokusiliśmy się o to i my, z każdego miesiąca mijającego roku wybierając jedno wydarzenie, które naszym zdaniem obrazuje najlepiej charakter dzisiejszej władzy. Robimy to także dlatego, że nie przeczytacie o nich w żadnych biuletynach ratuszowych, stronach internetowych Miasta, czy w wybitnych materiałach informacyjnych typu PLH News.

Czytaj również: Robienie jaj z Prezydenta Handzla [Felieton]

A więc było to tak:

Styczeń – odmowa objęciem patronatu przez prezydenta Ludomira Handzla nad corocznym balem charytatywnym integrującym dzieci niepełnosprawne, a organizowanym przez Stowarzyszenie Beskidzkie Więzy. Jakby tego było mało, prezydent kazał sobie bulić za wynajem sali w MOSIRze  organizatorom tejże imprezy.

Luty – skasowanie Jesiennego Festiwalu Teatralnego w Nowym Sączu. Władzom ratusza udało się, to co wydawałoby się przeciętnemu mieszkańcowi Miasta niemożliwe. Po 24 latach impreza ta zostało zmuszona do emigracji do Starego Sącza, ku nie skrywanej radości burmistrza Jacka Lelka i samych starosądeczan.

Marzec – zmuszenie do rezygnacji z funkcji dyrektora MOK Dawida Listosa powołanego na to stanowisko miesiąc wcześniej. Przy okazji dowiedzieliśmy, jak w mniemaniu ratusza, a zwłaszcza majora, dr, dyrektora, niezależnego eksperta M. Poręby oraz prezydenta L. Handzla ma wyglądać „polityka kulturalna” Miasta.

Kwiecień – zakończona kompletną klapą operacja przejęcia władzy w Sadeckich Wodociągach, przez ekipę spod znaku Koalicji Nowosądeckiej. Po różnych podchodach oraz wielogodzinnym wycieraniu kurzów w przedpokojach prezesów Polskiego Funduszu Rozwoju nie udało się prezydentowi Handzlowi przejąć ostatniej spółki samorządowej mającej siedzibę w Nowym Sączu. Bankiet na poczet przyszłych sukcesów się odbył, niestety rączki okazały się za krótkie (zainteresowani i uczestnicy tegoż ostatniego wiedzą o czym piszemy).

Maj – nieudana próba cofnięcia dopłat do cen wody i ścieków, czyli de facto próba zafundowania przez prezydenta Miasta mieszkańcom Nowego Sącza kilkudziesięciu procentowych podwyżek  opłat. Tym razem  większość w Radzie Miasta wykazała się przytomnością, pokazując Handzlowi znak Kozakiewicza.

Czerwiec – negatywna opinia RIO do wykonania przez prezydenta budżetu za rok 2019 oraz nieudzielenie przez Radę Miasta absolutorium za tenże rok. O ile sam brak absolutorium (drugi raz z rzędu) można uznać za decyzję stricte polityczną, to negatywna opinia Regionalnej Izby Obrachunkowej dotycząca budżetu nie jest codziennością.

Lipiec – podwyżka cen śmieci ze złotych 7,5 do 19. Prawie 3 – krotna podwyżka pozwoliła naszym kosztem prowadzić dalej radosną twórczość prezesowi spółki Nova Krzysztofowi Krawczykowi. Dalej może udawać, że zarządza firmą, przyjmować jakieś dziwne rzeczy na składowisko odpadów i bawić się w chowanego z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Policją, Wojewódzkim Inspektorem Ochrony Środowiska itd. Mamy nadzieję, że do czasu…

Sierpień – ogłoszenie z pompą Sadeckiej Jesieni Kulturalnej (wydarzenia mającego zastąpić skasowany w lutym Jesienny Festiwal Teatralny), w trakcie której miało się odbyć w Nowym Sączu  14 koncertów i 40 spektakli teatralnych oraz odwołanie całej tej imprezy po niecałych 72 godzinach od hucznego jej ogłoszenia. No comment.

Wrzesień – ogłoszenie przez urząd miasta przetargu umożliwiającego zadłużyć Nowy Sącz na kolejne 47,8 mln złotych. Pieniądze miały zostać przeznaczenie na rolowanie długów i wydatki bieżące, czyli mające być po prostu przejedzone przez Ratusz. A pamiętacie Państwo, co Ludomir Handzel opowiadał  o zadłużaniu Miasta w trakcie swoich kampanii wyborczych?

Październik – spektakularna klapa mocno wspieranego przez ratusz (i dowodzonego przez członka rodziny wysokiego urzędnika ratuszowego) Komitetu Referendalnego, którego celem było odwołanie Rady Miasta Nowego Sącza. Komitetowi nie udało się nawet zebrać wystarczającej liczby podpisów, aby wniosek o referendum został przez Komisarza Wyborczego rozpatrzony.

Listopad – zaoranie Nowosądeckiej Małej Galerii. To ostatnie na mapie Miasta wolne od dyktatu barbarzyńców miejsce zostało skutecznie unicestwione. Teraz już będzie można nie tylko wydawać 44 stronnicowe biuletyny miejskie z 77 podobiznami Ludomira Handzla, lecz także wystawiać sztuki teatralne i akademie ku jego czci w MOKu, a także organizować wystawy prac plastycznych lub rzeźbiarskich opisujące trud tworzenia przez prezydenta Miasta krainy wiecznej szczęśliwości dla wszystkich prawomyślnych nowosądeczan.

Grudzień – nierozstrzygnięcie przetargu na budowę (i tak już okrojonego o połowę względem wcześniejszych planów ) stadionu Sandecji, a także wciąż niezapewnienie finansowania tejże inwestycji. Jeśli wiceprezydent Bochenek twierdzi inaczej to eufemistycznie rzecz ujmując mija się z prawdą, lub dosadniej to określając kłamie. Gdy pokaże umowę kredytową pomiędzy instytucją finansową, a spółką Nowosądecka Infrastrukturą Komunalna to chętne wejdziemy pod stół i odszczekamy. Ale na dziś takiej umowy po prostu nie ma.

I tak o to dobrnęliśmy do końca 2020 roku. I z tej właśnie okazji życzymy wszystkim Państwu – naszym Czytelnikom, aby w przyszłym roku nie trzeba było takiego zestawienia tworzyć. Aby rządy Ludomira Handzla przeminęły, jak jakiś zły sen i abyśmy się w przyszłym roku z tego snu wybudzili…

Dr Hyde & Mr Jekyll
fot.: Biuletyn Informacyjny UMNS